Architektura adaptacyjna, czyli budynki zmieniające funkcjonalność swoich elementów w zależności od aktualnych potrzeb, to pomysł sięgający przynajmniej średniowiecza. Dzisiaj architektura adaptacyjna ponownie zyskuje popularność, będąc odpowiedzią na wyzwania współczesności.

Mikroapartamenty mają zarówno swoich zagorzałych zwolenników, jak i przeciwników. Ci pierwsi, do których zalicza się guru minimalizmu Graham Hill, wskazują na zalety oszczędnego życia i elastyczną przestrzeń. Po drugiej stronie są głosy ostrzegające, że mikromieszkanie to pierwszy krok do depresji. Te ostatnie są popularne, bo zakorzenione w status quo i obronie istniejących nawyków. Mało kto mieszka w dobrze zaprojektowanych mieszkaniach z niewielką liczbą przedmiotów, za to dużo osób w za małych mieszkaniach z dużą ilością rzeczy.

Termin środowisko responsywne został po raz pierwszy użyty w 1977 roku przez Myrona Kruegera jako środowisko, w którym komputer zauważa i podąża za ruchami użytkowników odpowiadając inteligentnie poprzez złożony wirtualny oraz dźwiękowy przekaz. Definicja środowiska responsywnego została ponownie sformułowana w 2010 roku przez zespół badawczy Uniwersytetu w Eindhoven w następujący sposób: Środowiska responsywne to przestrzenie fizyczne wzbogacone przez inteligentne otoczenie, na przykład media i technologie, w celu zapewnienia interaktywnego, bogatego, unikalnego i zmiennego doświadczenia użytkownika.

Liczba studentów wzrasta z roku na rok w prawie każdym kraju Europy Zachodniej. Zdecydowanymi liderami stały się Niemcy i Holandia, gdzie odnotowano najwyższe wzrosty zarówno w ogólnej liczbie żaków, jak i procentowym udziale studentów zagranicznych. Warto zwrócić uwagę na fakt rosnącej liczby kierunków wykładanych po angielsku (ETP - English Taught Programmes). Liczba studentów zagranicznych rośnie również w Polsce, a zjawisko to wspomaga szeroka oferta europejskich i światowych ofert wymian zagranicznych. Jak w tym kontekście wygląda sytuacja rynku domów studenckich?

Według ostatniego raportu Głównego Urzędu Statystycznego w roku akademickim 2018/19 w Polsce uczyło się około 1,23 mln studentów. Od roku 2009 obserwujemy wyraźny wykładniczy wzrost liczby studentów zagranicznych, który osiągnął poziom 78 tys. osób. Najwięcej studiujących cudzoziemców pochodzi z krajów Europy Środkowo-Wschodniej i Indii, jednak dużym odsetkiem odznaczają się także osoby pochodzenia hiszpańskiego, tureckiego, czy norweskiego. Jaki jest więc realny popyt na miejsca w akademikach?

Według ostatniego raportu Głównego Urzędu Statystycznego w roku akademickim 2018/19 w Polsce uczyło się około 1,23 mln studentów. Od roku 2009 obserwujemy wyraźny wykładniczy wzrost liczby studentów zagranicznych, który osiągnął poziom 78 tys. osób. Najwięcej studiujących cudzoziemców pochodzi z krajów Europy Środkowo-Wschodniej i Indii, jednak dużym odsetkiem odznaczają się także osoby pochodzenia hiszpańskiego, tureckiego, czy norweskiego.